Oto zwierzęta pustyń:

1.Pająki:



( informacje o pająkach w podstronie,, zwierzęta lasów równikowych")

2.Skorpiony:



( informacje o skorpionach w podstronie,, zwierzęta lasów równikowych")

3.Nietoperze:

Nietoperze, rękoskrzydłe (Chiroptera) – rząd ssaków łożyskowych, obejmujący ok. 1100 gatunków, do którego zalicza się 17 rodzin zgrupowanych w dwóch podrzędach:

• nietoperzy owocożernych (Megachiroptera)
• nietoperzy owadożernych (Microchiroptera)

Są to jedyne zdolne do aktywnego lotu ssaki, w przeważającej większości prowadzące nocny tryb życia. Specyficzną postawę w spoczynku - zwisanie głową w dół - nietoperze zawdzięczają specjalnej budowie tylnych kończyn.

 

Morfologia

Skrzydła

Nietoperze cechują się skrzydłami umożliwiającymi im samodzielne latanie. Skrzydła powstały z wydłużonych palców przedniej kończyny, przedramienia, ramienia oraz błony lotnej. Tylko kciuk zakończony pazurem nie uległ wydłużeniu i nie wchodzi w skład skrzydeł. Błona ciała ciągnie się po boku ciała, aż do tylnych kończyn. Czasami znajduje się również między nogami. U gatunków owadożernych błoną przytrzymywana jest większa zdobycz. Skrzydła nietoperzy są większe niż u ptaków. Nietoperze często łapią owady najpierw końcem skrzydła, a potem za jego pomocą podają je sobie do pyszczka.

Kończyny tylne

Wspomnianą już zdolność zwisania zawdzięczają nietoperze specjalnym połączeniom blokowym między kośćmi, więzadłami i pazurami, dzięki tej budowie pozycja zwisu nie wymaga żadnego wysiłku mięśni, a co za tym idzie nie powoduje utraty energii. W zwisie więc spędzają nietoperze czas wypoczynku, sen zimowy, a czasem wiszą i po śmierci. Podobnie zbudowane jest połączenie kciuka. Stawy kolanowe nietoperzy zwrócone są ku tyłowi w przeciwieństwie do pozostałych ssaków.

Ogon

Niekiedy występują ogony długie i dobrze wykształcone (np. u brodawkonosów).

Brodawki

Nietoperze posiadają brodawki - narośla skórne o różnych wielkościach i kształtach specyficzne dla danej grupy.

Uszy

Typowe nietoperze posiadają wydatne uszy, ponieważ słuch jest ich podstawowym zmysłem przy orientacji w przestrzeni i zdobywaniu pokarmu (echolokacja). Większość nietoperzy posiada również wystający płat skórny przyrośnięty tylko podstawą do nasady ucha zewnętrznego, tzw. koziołek o rozmaitych kształtach i wielkości, pomocny przy oznaczaniu gatunków.

 

Oczy

Większość nietoperzy ma bardzo małe oczy, albowiem organy te u gatunków posługujących się echolokacją ulegają uwstecznieniu. Doskonałe oczy mają tylko nietoperze nie mające dobrze rozwiniętej zdolności echolokacji, na przykład rudawkowate.

Sierść

Sierść jest również specyficzna dla danego gatunku.

Umaszczenie

Nietoperze jako ssaki nocne mają wyjątkowo skromne ubarwienie, choć bywają wyjątki. Dominują barwy od szarych do brązowych.

Waga

Nietoperze są małymi zwierzętami, ciężar ich mieści się w granicach 1,7 g do 1,35 kg. rozpiętość skrzydeł tych największych dochodzi do 170 cm. Ciężar większości krajowych gatunków mieści się w granicach 5-10 g, podczas gdy mysz waży 10-23 g, a wróbel 30 g.

Sutki

Prawie wszystkie nietoperze mają jedną parę sutków.

Umiejętności i potrzeby

Lokomocja

W przeciwieństwie do pozostałych ssaków nietoperze latają.

Latanie

Wśród nietoperzy są zarówno doskonali lotnicy, jak i słabiej latające gatunki. Do najsprawniej latających rodzin należą molosowate oraz upiorowate. Europejskie gatunki osiągają prędkość 52-55 km/godz. Nietoperz Lasiurus cinereus osiąga prędkość 96 km/godz. Większość nietoperzy lata jednak wolniej, za to ich zwrotność trudno porównać z jakimkolwiek ptakiem. Dwie zdolności nietoperzy zwiększają ich zwrotność. Jedna to zmiana kształtu skrzydeł: zwiększanie wypukłości powoduje zwiększenie nośności, a więc zmniejszenie prędkości i większą zwrotność. Druga zdolność to naprzemienne uderzanie skrzydłami, czego ptaki nie potrafią. Niektóre gatunki nietoperzy, szczególnie odżywiające się pyłkiem i nektarem, potrafią zawisać w powietrzu jak kolibry. Są też takie, które potrafią szybować wykorzystując prądy powietrzne. Większość potrafi poderwać się z płaskiej powierzchni, ale niektóre, szczególnie o długich skrzydłach, muszą rzucić się z wyższego miejsca w dół i dopiero po utracie paru metrów wznoszą się w górę.

Chodzenie

Zdolność chodzenia jest również rozmaicie rozwinięta u różnych gatunków. Są takie, które nie potrafią wspinać się, ani chodzić po poziomej powierzchni. Potrafią tylko zwisając przesuwać się wzdłuż krawędzi czy gałęzi (np. Macrotus i Leptonycteris - rodzaje z rodziny liścionosów). Niektóre rodzaje roślinożernych ze Starego Świata (np. Pteropus, Cynopterus, Rousettus), nie chodzą również po powierzchniach poziomych, za to doskonale wspinają się w pionie. Niezdarnie chodzące gatunki wloką spód ciała po podłożu, nie mogąc go unieść. Dobrze chodzące wznoszą ciało wysoko na wyprostowanych nogach i ustawionych poziomo przedramieniach, tak jakby szły na szczudłach. Podobnie jak w lataniu, również w chodzeniu najsprawniejsze są molosowate, upiorowate i wampiry. Potrafią nawet biegać, a wampiry umieją biegać bokiem jak kraby.

Pływanie

Nie stwierdzono gatunków nietoperzy, które by nie pływały, chociaż żadne nie nurkują. Płynący nietoperz ma częściowo rozwinięte skrzydła i jednocześnie uderza nimi o wodę, co przypomina nieco styl motylkowy u płynącego człowieka. Nie pływają szybko, średnio na jedno uderzenie skrzydła przepływają około 0,6 długości ciała, podczas gdy człowiek będący dobrym pływakiem na jedno uderzenie ramion przepływa jedną długość ciała.

4.Żmija pustynna:




5.Grzechotnik rogaty:

Grzechotnik rogaty (Crotalus cerastes) - północnoamerykański przedstawiciel żmijowatych.

Zasięg występowania

Występuje w zachodnich Stanach Zjednoczonych i Meksyku. Jego siedzibą są piaszczyste i skalisto-piaszczyste tereny pustynne i półpustynne.

Charakterystyka

Ten niewielki wąż ma krępe ciało, pokryte dużymi łuskami z kilem. Jego głowa jest szeroka, nad oczami znajdują się wyrostki przypominające rogi. Ciało ma barwę piaskową w ciemniejsze plamki. Grzechotnik ten ukrywa się pod krzewami, w norach gryzoni albo zakopuje się w piasku. Jest ciepłolubny, chętnie wygrzewa się na słońcu. Zimą ukrywa się głęboko w norze, gdzie zimują niekiedy setki tych gadów. Grzechotnik rogaty jest terytorialny, całe życie spędza w swoim rewirze. Samice niekiedy walczą ze sobą, splatają się starając przygnieść rywalkę do ziemi. Wąż ten przede wszystkim używa grzechotki, by ostrzec o swojej obecności. Nie jest agresywny, unika kontaktów z końmi, bydłem i jeleniowatych, gdyż zwierzęta te rozdeptują grzechotniki rogate, by uniknąć ugryzienia.

6.Myszoskoczki:






Myszoskoczki nazywane również Gerbilami (Gerbillinae) – podrodzina ssaków łożyskowych z rzędu gryzoni z rodziny myszowatych. Obejmuje około 110 gatunków niewielkich ssaków zamieszkujących zachodnią i południową Azję i północną Afrykę. Do podrodziny Gerbillinae należą szczury pustynne i liczne gatunki myszoskoczków. Większość zwierząt z podrodziny myszoskoczków charakteryzuje się licznymi przystosowaniami do życia w warunkach pustynnych.

Samo słowo gerbil (upowszechnione jako angielska nazwa podrodziny myszoskoczków) pochodzi od zdrobnienia innej grupy gryzoni jerboa. Jerboa (Dipodidae) sa rodziną gryzoni zupełnie niespokrewnioną z myszoskoczkami, żyją one jednak w podobnych niszach ekologicznych.

Jeden z gatunków z tej podrodziny, wywodzący sie z Mongolii, Meriones unguiculatus, znany w Polsce jako myszoskoczek mongolski stał się popularnym zwierzęciem domowym. Został rozpowszechniony w hodowli dzięki doktorowi Victorowi Schwentkerowi, który w 1954 roku jako pierwszy rozpoczął badania nad tym gatunkiem myszoskoczka sprowadzają go do Stanów Zjednoczonych. Myszoskoczek mongolski jest bardzo wytrzymalym i niewymagającym wielu zabiegów zwierzątkiem, w niewoli żyje nawet do pięciu lat.

Ciało typowego gryzonia z podrodziny myszoskoczków mieści się w przedziale od 150 do 300 milimetrów, włącznie z ogonem, który stanowi około połowę długości całego ciała. Wywodzący się z Turkmenistanu myszoskok wielki (Rhombomys opimus) osiąga długość nawet ponad 400 milimetrów.

Do niedawna podrodzina myszoskoczków (Gerbillinae), podobnie jak podrodzina długowłosych włochatostopych szczurów (Lophiomyinae), zaliczana była do rodziny chomikowatych. Jednak badania genetyczne potwierdziły, że powinny one być zaliczane do rodziny myszowatych.



7.Lisy pustynne ( fenki):

Fenek (Vulpes zerda, syn. Fennecus zerda) - ssak łożyskowy z rodziny psowatych, rzędu drapieżnych. Występuje na suchych i pustynnych terenach Półwyspu Arabskiego i północnej Afryki. Będąc najmniejszym przedstawicielem rodziny psowatych, uchodzi za największego ssaka drapieżnego Sahary. Osiąga 36-41 cm długości, waży ok. 1,5 kg. Ma charakterystyczne , duże uszy,dorastające do 5 cm. Fenek jest zwierzęciem nocnym, sypia w podziemnych norach. Odżywia się szarańczakami, chrząszczami, poluje także na ptaki i gryzonie. Ruję odbywają zimą, ciąża trwa 50-55 dni, małe rodzą się w marcu lub kwietniu, zwykle 1-4 w miocie. Ważą po 25-28 g i mierzą 10 cm długości, z czego połowa przypada na ogon. Początkowo srebrzysto-czarne, po 2 tygodniach zmieniają ubarwienie futra na beżowe, a w wieku 3 miesięcy uzyskują puszysty długi ogon z czarnym końcem oraz gęste, długie i jasnobrązowe futro typowe dla osobników dorosłych. Żyją średnio 12-14 lat. Dzięki dużym uszom maja dobry słuch i mogą za ich pomocą efektywnie chłodzić ciało.

Inne

Fenki mają łagodne usposobienie i łatwo je oswoić. Często spotykane są w hodowlach prywatnych.

Ciekawostki

Fenek w języku niemieckim jest też zwany lisem pustyni (Wüstenfuchs). Podczas II wojny światowej przydomek "Lis Pustyni" nosił słynny dowódca niemieckiego korpusu ekspedycyjnego Afrika Korps feldmarszałek Erwin Rómmel.

 

8.Wielbłądy:

a) jednogarbny ( dromader):

Wielbłąd jednogarbny, dromader, dromedar (Camelus dromedarius) – gatunek wielbłąda; jako zwierzę domowe, występuje we wszystkich krajach północnej Afryki, skąd przez Bliski Wschód i Syrię sięga do północnych Indii. Jest wszechstronnie użytkowany: jako wierzchowiec, zwierzę juczne, źródło mleka, wełny, mięsa i skóry. Od wielbłąda dwugarbnego (baktriana) różni się nieco lżejszą budową, większymi rozmiarami, (w tym - dłuższymi nogami) i znacznie mniej obfitym owłosieniem.

Polska nazwa potoczna dromader wyparła w praktyce (znalazła się w słownikach poprawnej polszczyzny) nazwę dromedar, pochodzącą z łacińskiej nazwy naukowej dromedarius (camelus) wywodzącą się z kolei z gr. dromás (kámēlos) "biegnący (wielbłąd)". Gr. jądro -drom(a) ("biec") przeniknęło zresztą do polszczyzny w takich wyrazach jak "hipodrom", "welodrom", "motodrom".

 

Dane liczbowe

• Długość tułowia: 3 m
• Długość ogona: do 50 cm
• Wysokość w kłębie: 1,8-2 m
• Masa: 400-600 kg
• Ciąża: ciąża trwa 12-13 miesięcy.
• Liczba młodych w miocie: 1
• Czas karmienia: 1 rok
• Długość życia: 40 lat

Przystosowanie

Dromader może w ciągu wielu dni wytrzymać upał i brak wody, ponieważ zaczyna się pocić dopiero przy bardzo dużych temperaturach ciała, a jego krew zagęszcza się powoli nawet przy braku wody. Płynna krew chroni go od udaru słonecznego, zaś opóźnienie wydzielaniu potu przy wzroście temperatury ciała oszczędza wodę. Poza tym tłuszcz nagromadzony w garbie działa jak swojego rodzaju parasol słoneczny. Stopy dromadera rozczapierzają się przy chodzeniu, by nie zapadły się w piasku. W czasie burzy piaskowej dromader może stulać nozdrza.


b) dwugarbny ( baktrian):

Wielbłąd dwugarbny, baktrian (Camelus ferus) - duży ssak parzystokopytny, gatunek wielbłąda występujący zarówno w stanie dzikim (Camelus ferus) na stepach centralnej Azji (Mongolia i Chiny), jak również jako zwierzę hodowlane (Camelus bactrianus). Sądzi się, że baktriany zostały udomowione około 2500 r. p.n.e., prawdopodobnie w rejonie północnego Iranu lub południowo-wschodniego Turkmenistanu, co było niezależne od procesu udomowienia wielbłądów jednogarbnych - dromaderów. Baktrian różni się od dromadera nieco tęższą budową, mniejszymi rozmiarami (w tym - krótszymi nogami) i znacznie obfitszym owłosieniem.

Zdecydowana większość z szacowanej na 1,4 miliona sztuk obecnej populacji baktrianów jest udomowiona; największa znana dzika populacja tych zwierząt - żyjąca na pustyni Gobi - liczy około 1000 sztuk.

Wielbłądy są silnymi zwierzętami przystosowanymi do życia na piaszczystym terenie: mają grubą skórę na kolanach i szerokie kopyta; ich nozdrza mogą się otwierać i zamykać, chroniąc przed wdychaniem piasku. Grube futro pozwala zwierzęciu zachować temperaturę ciała podczas zimnych pustynnych nocy oraz izoluje przed upałem za dnia. Baktriany znane są także ze względu na swą gospodarkę wodną: zwierzę może jednorazowo wypić nawet 120 litrów wody, by przez następnych kilka dni nie pić w ogóle.

Baktriany mają około 2 metrów w kłębie i ważą nawet ponad 725 kg. Samce większe od samic. Są one roślinożerne, ich zasadnicza dieta składa się z traw, liści i zbóż. Wiele spośród udomowionych baktrianów jest żywionych przez ludzi.

Baktriany hodowane są przede wszystkim dla mleka, jako siła pociągowa i jako wierzchowce.

9.Krokodyl nilowy:

 

Krokodyl nilowy (Crocodylus niloticus) – jeden z trzech gatunków krokodyli występujących w Afryce i drugi pod względem wielkości w rodzinie krokodylowatych. Występuje prawie w całej Afryce na południe od Sahary i na Madagaskarze. Był czczony w starożytnym Egipcie.

Rozmnażanie

Płeć krokodyli zależy od temperatury, w jakiej przebywają jaja – jeśli średnia temperatura w gnieździe wynosi poniżej 31,7 °C lub powyżej 34,5 °C, z jaj wylęgną się samice.

Występowanie

 

Występuje prawie w całej Afryce. Nie zamieszkuje chłodnych obszarów Afryki północnej oraz pustynnych obszarów Sahary. Zamieszkuje brzegi rzek, jezior i zbiorników wodnych. Dni spędza na brzegu, a na noc zanurza się w wodzie.

W 2002 Tara Shine odkryła kilka izolowanych populacji krokodyli w Mauretanii na Saharze. W miejscu ich występowania przez parę miesięcy z wody deszczowej tworzą się obszerne i porośnięte roślinnością stawy. Przez większość roku panuje tam absolutna susza, woda wysycha, a krokodyle zapadają w letarg zakopane w głębokich na kilkanaście metrów jamach. Dorosłe osobniki osiągają nawet do 4,5 metra i być może stanowią osobny gatunek lub podgatunek.

Ciekawostka

Krokodyle nilowe mogą żyć nawet 100 lat.

Brodźca piskliwego śmiało można nazwać najodważniejszym ptakiem świata bowiem bez przerwy wciąż wchodzi wprost do paszczy krokodyla. Tak naprawdę jednak między brodźcami a krokodylami panuje pewnego rodzaju symbioza niewielkie ptaszki wyjadają resztki jedzenia spomiędzy zębów gada oczyszczając je. Jednocześnie same przy tym się pożywiają. Krokodyle zdają się być zadowolone z usługi i nie robią krzywdy ptakom.